کی بود این گمان که تو نامهربان شوی
با عاشق شکسته دلت سرگران شوی
ای مایه امید دل ناامید من
حیف از تو نیست هم نفس این و آن شوی
حسرت از این برم که ندانی تو قدر خویش
افسوس می خورم که تو با دیگران شوی
می خواستم تو شهره خوبان شوی به شهر
می خواستم که تو نیک تر از نیکوان شوی
من ناتوانم این همه بر من ستم مکن
روزی رسد که تو هم ناتوان شوی
گر خاطر شکسته ای از خود کنی تو شاد
هم شاد کنی دل و هم شادمان شوی
۱۳/۰۶/۱۳۸۹
سلام سلام به همه دوستان عزیزم
ممنون که در چند ماهی که نبودم منو فراموش نکردید و متاسفم که نتونستم در این مدت به شما سر بزنم. امیدوارم منو ببخشید و با نظرات خوبتون مثل قبل کمکم کنید تا دست لرزانم قدرت نوشتنی دوباره بگیره.
هیچ فریادرسی نیست
هیچ کس صدای مرا نمی شنود
حرفهایم در سینه ام در حال انفجارند.
تلاشی بیهوده
می دانم . اما
شاید زندگی را به من بازگرداند.
خرد شده ام
در میان غرور او.
در میان پیام های خوارکننده اش.
در میان حرفهای دروغینش.
تاوان چه را می دهم ؟
قاضی کیست ؟
حکم چیست؟
جرمم چیست ؟
چگونه از خود دفاع کنم ؟
در میان کدامین دادگاه ؟
که حکم صادر شده است ....
مانند روز نخست
و امروز
روز پایان است .
" 11/01/80 "