بسی تاریکی را نظاره کرده ام
بسی قاصدک به هوا پراکنده ام
بسی بذر امید به خاک پاشیده ام
بسی باران اشک به شوره زار هستی روان ساخته ام .
دیر زمانی است که با پاهای برهنه در صفحه روزگار زندگیت در حال دویدنم .
دیر زمانی است که در کنج آرزوهایت رنگ غبار را تجربه کرده ام .
دیر زمانی است که در لحظات تنهاییم مزه شور اشک را چشیده ام .
دیر زمانی است که تارهای آرزوهایم را برای تو بافته ام .
آری
دیر زمانی است که تنها با یاد تو زنده ام .
پس تنهایم مگذار
رهایم مکن
دستانم را در هوا معلق مدار
و سقوطم را از بالا نظاره مکن
به من بنگر
من همانم که بوده ام
همان امید رها
همان سایه بی پناه
همان تپش مست
همان احساس گمنام
پس
دستانم را بگیر
غبا ر را کنار بزن
کلاف امیدهایم را نظاره کن
پاهای به خون نشسته ام را مرهمی بگذار
و اشکهای تنهاییم را پاک کن
آری
یاریم ده
من به تو محتاجم .
( اهواز- 04/11/72 )
با تو گریستم ای ابر بهاری
با تو پریدم ای مرغ آسمانی
و همانند اشکی لرزان
بر کوچه های تنهایی فرو چکیدم .
( اهواز 04/11/72 )
سلام به همه دوستان .
من به پیشنهاد یک دوست تصمیم گرفتم از امروز نوشته هایم را در این وبلاگ بنویسم .در ابتدا قصد داشتم ناگفته های جدیدم را بنویسم ولیکن دیدم اگر گریزی به گذشته بزنم شاید بهتر باشه .
من از سال 72 شروع به نوشتن کردم . اگر چه اکنون که به آنها می نگرم انها را بسیار کودکانه و ابتدایی می بینم ولیکن سادگی انها به نوعی زیباست .
بنابراین تصمیم گرفتم که انها را با تمامی اشکالات نگارشی شان به همان صورت بنویسم . در حقیقت این وبلاگ برای من نوعی دفتر خاطرات است .