دلم از این هوا گرفته است  

نفسم آغشته در هوایی مه آلود است  

چاره دیگری نمی جویم  

جز تنفس در این هوای غم آلود 

شادی اشعه زودگذری است  

از ورای غبار نگاهها . 

رویاهایم رفتند  

آرزوهایم پرکشیدند . 

خدایا چقدر از تنفس در این هوا بیزارم . 

چقدر دلتنگ سخنان شادم . 

دیگر اشکهایم نیز به فریادم نمی رسند  

نه فروکش التهاب و آتشند  

نه رخنه ای در دل خاموشانند . 

می ترسم  

از تجربه ای تازه می ترسم  

می خواهم بازگردم  

خدایا  

می خواهم بازگردم  

باز به همان هوای خوش 

باز به همان رقص شادی ها  

باز به همان بوسه های گرم پدر 

باز به همان نوازش های دست مادر  

بس است دیگر 

اینجا خیلی تنگ است  

دیگر هوایی نمانده .  

                                                                                          " آبادان - سال 80 "