صدایت را در بیکرانه ترین هستی ، فریاد زدی
و کلامت را در سیاهترین زمانه ، روان ساختی.
صدایت را شنیدم و کلامت را در آغوش گرفتم
اما
چشمان سیاه غمزده ای می بینم که تو را می جوید و من ......
من در این وادی گم شده ام .
(اهواز- 26/12/76 )
دیر زمانی ست که در شب جاری شده ام
دیر زمانی ست که غبارهای تنهایی تن پوش زندگی ام شده اند
دیر زمانی ست که آیینه های بغض و نفرت تصویر زمان را به رویم بسته اند
دیرزمانی ست که پنجره قلبم ساحل سعادت و خوشبختی را گم کرده است
دیر زمانی ست که تن رنجورم با نام خود بیگانه شده است
چرا؟
چرا نبض زمان در حیات کوچک من اینگونه آرام می زند ؟!!!
چرا گوش های من صدای پرتپش جویبارها را نمی شنوند؟!!!!
چرا دستهای من جز دیوارهای تنهایی دیواری دیگر را لمس نمی کنند؟!!!
چرا؟؟؟
مرا با خود تنها گذار
مرا با قاصدک وجودم رها کن
بگذار صدای زندگی را بشنوم
بگذار تا فرصت باقیست دستهای خورشید را بگیرم و آفتابی شوم
بگذار با زمان بدوم و در تیک تاک ساعت جان بگیرم
بگذار سرخسته ام را بر سینه زمان تکیه دهم و تا بی نهایت بگریم
رهایم کن
تمنایم را بپذیر
بگذار تا شقایق هست زندگی کنم
(اهواز-20/10/76 )
شبی مهتابی ست
و کوچه باغهای عشق نوای مستی دارند
ترنم گلهای لاله در گلوی خشک یاس تکه تکه می شود
آوای را به خاطر بسپار.
قایق تنهایی
آرام در برکه حسرت غوطه می خورد
و صدای شکستن قلب چوبی اش نوازشگری ست برای گوش های باد
این آوا
ترنمی ست برای تنهاترین قصه های شب
و برای خفتن درون رویاها
نبض زمان می زند و گاه آنچنان می ایستد که زیستن فراموش می شود
آوای را به خاطر بسپار
این آخرین حرکت نسیم است در میان خاک آلودگی ها
این آخرین مهلت پرواز است برای رسیدن به آرزوها
این آخرین اتصال است برای آویختن به رویاها
و این
آخرین فریاد است برای رساندن آوا
به گوش غبارگرفته عشق ها
آری
آوای را به خاطر بسپار
(اهواز-16/5/76 )