یادش بخیر آن رویای فراموش نشدنی
یادش بخیر آن ترنم زیبای جویبار
یادش بخیر آن شقایق های وحشی که بر کوهساران روییده بودند
و یادش بخیر آن عشق زیبای میان من و تو
چقدر پاک بود و چقدر دلپذیر
چقدر بی ریا بود و چقدر تنها
در کنار جویبار خروشان زندگی پیمان بستیم که با هم بمانیم و نرویم
قسم خوردیم که قلبمان را به کس دیگری هدیه ندهیم
و پرستوی عشق را در قفس طلایی قلبمان محبوس کنیم
قسم خوردیم که هر روز برای پرستویمان آب و دانه ببریم و او را بزرگ کنیم
قسم خوردیم که لبهایمان تنها برای صدا کردن هم گشوده شود
و جویبار محبتمان را تنها به سوی یکدگر هدایت کنیم .
ولی افسوس
افسوس که پرستوی کوچک من در قفس طلایی دوام نیاورد و مرد
افسوس که لبهایم برای پیدا کردن راه پرواز به سوی پرستو از هم گشوده شد
افسوس که جویبار خروشان زندگیم به برکه ای کوچک تبدیل شد
و افسوس که شقایق های قلبم پرپر شدند و پژمردند .
افسوس ....... افسوس ......
و تو ای عشق من
مرا ببخش برای همیشه
( اهواز- 12/8/75 )
بسی تاریکی را نظاره کرده ام
بسی قاصدک به هوا پراکنده ام
بسی بذر امید به خاک پاشیده ام
بسی باران اشک به شوره زار هستی روان ساخته ام .
دیر زمانی است که با پاهای برهنه در صفحه روزگار زندگیت در حال دویدنم .
دیر زمانی است که در کنج آرزوهایت رنگ غبار را تجربه کرده ام .
دیر زمانی است که در لحظات تنهاییم مزه شور اشک را چشیده ام .
دیر زمانی است که تارهای آرزوهایم را برای تو بافته ام .
آری
دیر زمانی است که تنها با یاد تو زنده ام .
پس تنهایم مگذار
رهایم مکن
دستانم را در هوا معلق مدار
و سقوطم را از بالا نظاره مکن
به من بنگر
من همانم که بوده ام
همان امید رها
همان سایه بی پناه
همان تپش مست
همان احساس گمنام
پس
دستانم را بگیر
غبا ر را کنار بزن
کلاف امیدهایم را نظاره کن
پاهای به خون نشسته ام را مرهمی بگذار
و اشکهای تنهاییم را پاک کن
آری
یاریم ده
من به تو محتاجم .
( اهواز- 04/11/72 )
با تو گریستم ای ابر بهاری
با تو پریدم ای مرغ آسمانی
و همانند اشکی لرزان
بر کوچه های تنهایی فرو چکیدم .
( اهواز 04/11/72 )