پنجره را صدا بزن

 

دلم آفاق تنهایی است  

ولی گفتار تو  

در بی کرانه ترین عالم هستی 

همانند شبنم  

وجودم را گوهری می سازد از نورها  

 

پنجره را صدا بزن  

 

صدای تو هنوز می تواند بغض کودکانه آیینه ها را بشکند  

آیینه چیزی نیست جز تصویر گریه ها  

آن را بشکن  

 

دیوار را دیدی؟!! 

فرو ریخت  

همانند زمان مانده در قفس  

دوید ولی نیافت  

شاپرک  

خیلی زودتر از زمان خسته می شود  

و گل  

سریعتر از فرو ریختن بغض ها پرپر می گردد 

 

پنجره ره صدا بزن  

 

هنوز مانده است تا برف پیری ببارد  

هنوز شانه های درخت نارنج تاب تحمل سنگینی را دارد  

هنوز مارد داغدار پرپر شده غنچه اش را باور ندارد  

هنوز چشمان منتظر به امید حیات باران می میرند و دوباره جان می گیرند  

 

دستهایت را بگشا  

سینه ات را سپری کن در برابر ناله های طوفان  

اری 

می توانی  

هنوز صدا زنده است  

پنجره را صدا بزن  

                                                                                          (اهواز-25/12/75 )

تمنا

شکست  

خورد شد  

صدای شکستنش در سکوت تنهایی پیچید  

چه آواز گوش خراشی  

چه تن هراسناکی 

گویی گریزی بود از دنیای واقعیت  

از دنیای سعادت زودگذر 

از دنیای ترک برداشتن احساس  

از دنیای پاگرفتن نفرت  

 

شنیده می شد  

صدای التماس های بیهوده  

صدای رسوخ کردن امید در سیاهی یاس و حرمان  

صدای آواز های تکه تکه شده در گلوی جویبار 

 

آورده می شد  

طشتی از طلاهای ناب  

ظرفی از امیدها و آرزوهای ناکام  

تابوتی به زیبایی پیکر خفته در درونش و به عطرآگینی گیسوان یاس 

 

نهاده شد  

در منزلی همیشگی و جاودان  

در اتاقکی متروک در گوشه فراموشی اذهان  

در سکوت طولانی و پایان ناپذیر شب 

در قفسی تنگ و اشباع شده از ناله های پرواز 

 

طی باید شد 

همانند باد در میان عریانی درختان  

همانند عقربه های ساعت در مسیر تکراری زمان  

همانند جویبار در کویرهای سوزان  

 

آری 

باید گذشت  

باید طی شد  

و این تنها راهی است که همگان از آن گذری خواهند داشت . 

                                                                                       (اهواز- 22/10/75 )

ای شاپرکم پرواز مکن

 

سالهاست که در گوشه ای عمیق از منزل احساسم جای گرفته ای  

سالهاست که صدای آوایت برگهای خشکیده قلبم را به تاراج می برد  

سالهاست که تنها قطره آب رحمت در کویر خشکیده سینه ام هستی 

سالهاست که جرقه نگاهت در آسمان ابری قلبم غرش می کند  

سالهاست که نگاهم تنها به سوی جاده های پرغبار انتظار است  

سالهاست که در زندان آرزوهایم با تو آزادم . 

 

اگر چه هنوز مرا نمی شناسی 

اگر چه هنوز گریه های شبانه ام را ندیده ای 

اگر چه هنوز لرزش شانه هایم را در اتاق تاریک و نمدار احساس نکرده ای 

 

باورم کن  

تنهایم مگذار 

با من بمان  

تا تو را در چمدان آرزوهایم پنهان کنم  

با من بمان  

ای شاپرکم پرواز مکن  

                                                                                (  اهواز- 15/9/75 )