شکست
خورد شد
صدای شکستنش در سکوت تنهایی پیچید
چه آواز گوش خراشی
چه تن هراسناکی
گویی گریزی بود از دنیای واقعیت
از دنیای سعادت زودگذر
از دنیای ترک برداشتن احساس
از دنیای پاگرفتن نفرت
شنیده می شد
صدای التماس های بیهوده
صدای رسوخ کردن امید در سیاهی یاس و حرمان
صدای آواز های تکه تکه شده در گلوی جویبار
آورده می شد
طشتی از طلاهای ناب
ظرفی از امیدها و آرزوهای ناکام
تابوتی به زیبایی پیکر خفته در درونش و به عطرآگینی گیسوان یاس
نهاده شد
در منزلی همیشگی و جاودان
در اتاقکی متروک در گوشه فراموشی اذهان
در سکوت طولانی و پایان ناپذیر شب
در قفسی تنگ و اشباع شده از ناله های پرواز
طی باید شد
همانند باد در میان عریانی درختان
همانند عقربه های ساعت در مسیر تکراری زمان
همانند جویبار در کویرهای سوزان
آری
باید گذشت
باید طی شد
و این تنها راهی است که همگان از آن گذری خواهند داشت .
(اهواز- 22/10/75 )
سالهاست که در گوشه ای عمیق از منزل احساسم جای گرفته ای
سالهاست که صدای آوایت برگهای خشکیده قلبم را به تاراج می برد
سالهاست که تنها قطره آب رحمت در کویر خشکیده سینه ام هستی
سالهاست که جرقه نگاهت در آسمان ابری قلبم غرش می کند
سالهاست که نگاهم تنها به سوی جاده های پرغبار انتظار است
سالهاست که در زندان آرزوهایم با تو آزادم .
اگر چه هنوز مرا نمی شناسی
اگر چه هنوز گریه های شبانه ام را ندیده ای
اگر چه هنوز لرزش شانه هایم را در اتاق تاریک و نمدار احساس نکرده ای
باورم کن
تنهایم مگذار
با من بمان
تا تو را در چمدان آرزوهایم پنهان کنم
با من بمان
ای شاپرکم پرواز مکن
( اهواز- 15/9/75 )
یادش بخیر آن رویای فراموش نشدنی
یادش بخیر آن ترنم زیبای جویبار
یادش بخیر آن شقایق های وحشی که بر کوهساران روییده بودند
و یادش بخیر آن عشق زیبای میان من و تو
چقدر پاک بود و چقدر دلپذیر
چقدر بی ریا بود و چقدر تنها
در کنار جویبار خروشان زندگی پیمان بستیم که با هم بمانیم و نرویم
قسم خوردیم که قلبمان را به کس دیگری هدیه ندهیم
و پرستوی عشق را در قفس طلایی قلبمان محبوس کنیم
قسم خوردیم که هر روز برای پرستویمان آب و دانه ببریم و او را بزرگ کنیم
قسم خوردیم که لبهایمان تنها برای صدا کردن هم گشوده شود
و جویبار محبتمان را تنها به سوی یکدگر هدایت کنیم .
ولی افسوس
افسوس که پرستوی کوچک من در قفس طلایی دوام نیاورد و مرد
افسوس که لبهایم برای پیدا کردن راه پرواز به سوی پرستو از هم گشوده شد
افسوس که جویبار خروشان زندگیم به برکه ای کوچک تبدیل شد
و افسوس که شقایق های قلبم پرپر شدند و پژمردند .
افسوس ....... افسوس ......
و تو ای عشق من
مرا ببخش برای همیشه
( اهواز- 12/8/75 )