کنون در نیمه راه عمر خویشتن ام
آنجا که چشمان مشتاقم انتظار نگاهی را می کشد
آنجا که دستان من در انتظار طپش قلبی ست .
تو را با چشمانم دوست دارم
با لبانم .
با تو ، از کلام زلال چشمانم سخن گفته ام
از دلهره ها ، تنهایی ها .
با تو ،از موج خروشان احساسم سخن گفته ام
از سرکشی ها، صبوری ها .
با تو، از غریب ترین کنج ناآشنای دلم سخن گفته ام
و تو اینگونه بیگانه کلام منی
و من اینگونه بیگانه زندگی تو.
عشق چه پاک است و زندگی چه عجیب.
اشک چه زود بر چشم می بارد و خنده چه زود بر لب .
سرودن از دل سخت است
آنگاه که بیگانه با بیان آن باشی.
آنگاه که سوادی از عشق نیاموخته باشی .
آنگاه که زبان گفتن آن را ندانی .
(اهواز- 16/05/79 )
تو را باور کرده ام
به سبزی جنگل ها
به پاکی شبنم ها
به وسعت دریاها
به صداقت دلها
چگونه رازگویی کنم
که تو خود آگاهی به تمامی نگفتنی ها
به تمامی نگاهها
به تمامی کلامها
آشنای دیریافته ام
زمان آمدنت را در ذهن
و صدای آمدنت را در قلب به زنجیر کشیده ام .
با تو
" از غریبانه ترین سرود پلک های بی خوابی گفته ام .
از سور شبانه ستاره ها
و رقص پروانه ها به دور آتش و شعله های داغ "
و تو اینگونه حیرانی !!!!
و تو اینگونه جوینده دشت تردیدی !!!
کدام دشت ؟
کدام صحرا؟
که هر چه می نگرم
دریاست و مهتاب .
(اهواز- ۰۶/۰۳/۷۹ )
از تو گفتن
از تو حدیث سرودن
به تو اندیشیدن
روزهایی ست که مرا به خود آغشته کرده است.
دیگر اندیشه از آن من نیست .
فکرم تهی از هر فکر دیگری است .
گردش دیوانه وار جملات و کلمات ، در هجوم طغیان های ذهنم
چه ظالمانه مرا می آزارد .
دست به قلم گرفته ام تا شاید اندکی آرامش یابم .
تا شاید اندکی خواب در چشمانم بیاساید .
تا شاید لحظه ای کبوتر کوچک دلم ، در قفس خود آرام گیرد .
گر چه نمی دانم چه بنویسم
ولی نوشتن خود دلیلی بر آسودن است .
دلیلی بر خالی کردن درون است .
بدون دیدن زمانها و نگاهها
چیزی که تو ، خود گفتی .
و این جمله چه نیرومند به دستانم توان می بخشد .
(اهواز- 27/۰۲/79 )